روزهایی هم هست که خیلی تنهایی، درمانده‌‌ای و جز صبر هیچ چیز مرحم نیست!
هیچ چیز دوا نشد، نه دل مشغولی، نه سر مشغولی، نه حتی خیال.
صبح می‌خوابم دیگه. نه اینکه روشنفکر و فلان بازیم باشه، نه. ماه‌رمضون جهت تسهیل روزه تا همین ساعتا بیدارم که روز بخوابم. یه آرزو اومده تو دلم، صبح‌ا که می‌خوام بخوابم، مغزم تو خواب و بیداری شروع میکنه به حرف زدن، هذیون میگه؟! نمیدونم. فقط همش تلاش میکنم ااز آرزوم امید بسازم، امید برگشت. گاهی تو این هذیونا دارم به همه التماس میکنم، به همه. اما تو همون التماس کردنم میدونم کار دست کس دیگه ایه. حرف میزنم ن التماس میکنم گاهی ضجه میزنم. دست خودم نیست. بعد که هوشیار میشم میدونم منطقی اگر باشم توی اون آرزو هیچ امیدی برام وجود نداره، یا با حساب کتابم نمیخونه! نمیدونم چم شده.
اعصابم خورده. حس میکنم باهام بازی کردن. جایی هم بازی کردن که من تمام انرژیم و گذاشتم که گاف ندم یوقت. بعدم نشستن بهم برچسب میزنن که اقا، تو همش خوابی، همش با خودت حرف میزنی، نمیفمی، حواست نیست. دیگه خودمم باور کردم شاید گفتن و نشنیدم. دست‌زدم به خود تخریبی اجبارن، شایدم واقعن چیزی واسه تخریب نیست!؟ دیگه قاطی کردم. نمیدونم چی خوابه چی واقعیت. اینا رو گفتم نگفتم. یعنی مجبورم کردن، شایدم من بی‌عرضم. همه فکر میکنن ازادن از من انتقاد کنن. چرا؟!
پ.ن: دوست عزیز من آدمایی که نوشتن بلد نیستن و مینویسم و فکر میکنن که وای چی شدیم و متنفرم. شما که مارو تگ میکنی، اقا من بلد نیستم! بیخیال ما شو.
...." نه!تحمل تنهایی از گدایی دوست داشتن آسانتر است.تحمل اندوه از گدایی همه ی شادی ها آسانتر است.سهل است که انسان بمیرد تا آنکه بخواهد به تکدی حیات برخیزد. چه چیز مگر هراسی کودکانه در قلب تاریکی ، آتش طلب می کند ؟ مگر پوزش فرزند فروتن انحراف نیست ؟
نه هلیا...بگذار که انتظار ، فرسودگی بیافریند، زیرا تنها مجرمان التماس خواهند کرد.
وما می توانستیم ایمان به تقدیر را مغلوب ایمان به خویش کنیم . آنگاه ما هرگز نفرین کنندگان امکانات نبودیم....
خواب .
تنها خواب! دستمال های مرطوب تسکین دهنده ی درد های بزرگ نیستند.
شاید،شاید ما نیز عروسک کوکی این تقدیر بوده ایم....نمی دانم..."
پ.ن:یک جای از گذشته ام ، درد میکند...خیلی هم...
تمّت.